Clifden, here I come …

De volgende dag trok ik naar het busstation en na een kleine 2u stond ik in Galway. Nu leek de stad plots zo groot en onaantrekkelijk. Wat een contrast met 4 jaar geleden, toen ik vergeleek met Dublin City. Een klein halfuurtje later, had ik mijn verbinding naar Clifden te pakken. Toen de bus eenmaal “An Lar” (het centrum) had verlaten, begon een prachtigeten tocht. In het begin was het landschap nog redelijk vruchtbaar. Het typische zicht met de weilanden vol koeien en vooral … veel schapen. Na Oughterard te zijn gepasseerd verdorde het landschap aanzienlijk. De bergketens kwamen opzetten en ook een paar regenwolkjes. Een regenboog tekende zich zeer mooi af tegen een bergflank. Ja, dit was een prima welkom in het Wilde Westen van Ierland. Ik stapte uit de bus en nam mijn GPS ter hand om het adres op te zoeken. Main Street bleek simpel te zijn en na een paar seconden viel mijn oog op het reclamebord dat tegen een muur geplakt hing. Ik stapte binnen en na even te wachten tot er geen gasten meer in de inkom waren heette hij me welkom. Hij vertelde er ook bij dat ik dit aanbieding niet te luid mag zeggen. Er waren natuurlijk anderen die wel betaalden voor hun verblijf. Hij bood geen WIFI aan maar, kon me … in even gedempte stem … wel vertellen wat de code was van het netwerk van de buurman. Hij vertelde me toen dat hij even ging rusten, maar me met veel plezier te woord zou staan om 22u.

Na een korte wandeltocht naar de jachthaven, met onderweg prachtige vista over de baai van Clifden, vond ik het tijd om de innerlijke mens te spijzen. Ik ging voor de gelegenheid eens voor pubgrub, tot mijn genoegen stelde ik vast dat er die avond een Tradnight was gepland. Eerst een voorgerechtje dan een goeie hoofdmaaltijd, uiteraard vergezeld van een stevige Guinness. Daarna een dessertje. “Fatal Chocolate Cake” … vond de naam wel mooi klinken, ik grapte dat ze de strecher al mochten klaarzetten. Al had ik achteraf gezien beter wat gewacht, want net op dat moment kwamen 3 Ierse schonen binnen met een heel gevolg instrumenten in hun kielzog. Toen ik mijn fatale dosis chocolade naar binnen werkte, begonnen ze wat tunes te spelen. Het klonk allemaal erg melodeus, dus verhuisde ik me, met mijn inmiddels 2de Guinness, naar een vakante barkruk. Na hiervan ook de bodem te onthullen, opgezweept door een stevige deuntje, liep ik de bar af naar een bier dat ik nog niet had geproeft. Het liep allemaal vlot binnen toen een oudere man naast me een praatje begon te maken. Ik deed mijn plannen uit de doeken en hij kreeg in de gaten dat ik de muziekkanten wel aardig vond. Toen haalde hij enkel attributen uit zijn tas en begon naarstig te knutselen met een kadertje. Na enkele minuten gaf hij me een A5-kadertje met een, naar zijn oordeel gepaste tekst, “Bugger Off … I’m Horny! Not Desperate!”. Hij toonde enkele andere kaartjes, indien het me niet zou aanstaan, maar na zijn collectie te hebben bekeken leek dit me de geschiktste. Daarvoor kom ik nu naar Ierland sie … die gevatte en rechtdoorzee techniek van de Ier. Ik nam het dankbaar in ontvangst en zette het naast me neer, ondoordacht in het gezichtveld van de muzikale dames. Na een korte pauze werden de instrumenten gewisseld, eigenlijk was het resultaat nu nog mooier, althans zo klonk het toch. Ik stelde vast dat de dames al bijna een vol uur zonder drank voor hun zaten en vergewiste me dat ze wel degelijk werden verzorgt. Ik vroeg of ik hun een drankje kon aanbieden. Dit was echter niet nodig want een van de dames verzekerde me met “We got taken care of” dat alles in orde was. Al stelde ze het gebaar erg op prijs. Al grappend voegde ze eraan toe “but I would like to have a chocolate with that …”. Ik had me geen beter antwoord kunnen dromen. Ik speelde hierop in met … “If I only knew this before I left home … I am from Belgium, you know …”. Er volgde een brede glimlach op de drie dames hun gezicht en ze vatten de muziek terug aan. Ik ging terug op mijn barstoel zitten, genietend van de muziek maar vooral van mijn gevatte opmerking. In een pauze liet ik me van mijn kruk glijden met mijn notitieboekje in de hand. Ik scheurde het laatste papiertje uit het boekje met mijn nummers erop. Ik legden hun uit welk nummer wanneer te gebruiken. Toen was het tijd voor een volgend muzikaal nummertje. Halverwege het nummer zag ik de tijd wegtikken naar 22u en wou afscheid nemen van de man naast me toen ook hij me zijn contactinformatie gaf, hij bleek van Sligo afkomstig te zijn. Ik sloop terug naar de dames en leende het briefje even om mijn nummers te kennen. Net toen ik het cafe uitstapte schreef ik nog snel “For Beer, Chocolates and Waffles” en mijn naam op de achterzijde van het papiertje. Het papiertje deed al snel de ronde tussen de dames. Net toen ze een nieuw nummer wilden inzetten, sliep ik richting deur. De muziek verstomde even en ik kreeg “See you next time, Brex” na geroepen. Mijn avond was geslaagd. Al moest de apotheose nog komen …