East Neuk met een biertje

Vandaag had ik beslist om niet te werken, maar mijn brouwerijbezoek in St Andrews te combineren met een dagpas in de regio. Helaas zat ik net buiten “the Kingdom of Fife” dus moest ik een Plus-ticket kopen.

Ik ging samen met David mijn ontbijtje doen en daarna liep ik naar de bushalte waar ik in de bus de £10 aan de chauffeur gaf waarmee ik kon rondbollen.

De bus vertrok na een tiental minuutjes naar het station en daarna raasde hij over de brug over de Tay. Het landschap werd op slag open met grote velden. Na een half uur door weilanden te hebben gereden kwam ik aan in St Andrews. Ik had een uur de tijd dus besloot ik de stad te verkennen vooraleer ik meer zuidwaarts trok naar de oosthoek. Na enkele minuten kwam ik ook in oog te staan met het kasteel en de kathedraal, ietsje verder lag nog een ruïne van een oud slot. Ik liep terug langs de kust dat al een mooi voorsmaakje was van wat me te wachten stond in het zuiden. Mijn wandeling eindigde aan de golfterreinen, waar ik met wat moeite de weg terugvond naar het busstation.

Ik kwam een tiental minuten eerder aan dan de bus zou vertrekken. Er was een Express bus die me rechtstreeks naar Dunfermline zou brengen. Dat leek op de weg te liggen.

Al gauw merkte ik dat mijn route zich veel meer westelijker begaf dan ik had gedacht, waarmee ik hopelijk uit koers raakte. Op de koop toe zag ik dat de SD-kaart in mijn smartphone corrupt was geworden waardoor ik mijn ganse OS in de knoop liep. Ik vervloekte de keuze die ik destijds had gemaakt om het intern met een extern geheugen te koppelen, zodat ik nu ook geen foto’s kon opslaan… Ik liet me niet uit het lood slaan en stapte uit aan een groot busstation. Waar ik gelukkig een bus vond die naar Leven reed. Op de weg oostwaarts langs de kust pakte ik al mijn moed samen en deed een factory reset. Nadat ik terug een maagdelijk nieuw toestel had. Ik kreeg wel nog de melding dat mijn SD kaart kaput was, maar het stoorde de rest van mijn apparaat niet. Ik nam me voor om dat thuis op te lossen. (Dat helaas niet lukte, RIP). Ik downloadde van Google Play de apps die ik niet kon missen en na wat gepruts kwam ik aan in Leven. Ik liep even langs de kustweg en daarna liep ik snel terug naar de klaarstaande bus die me naar Crail zou brengen. De typische visserdorpjes waar de bus doorreed brachten me steeds in de verleiding om op STOP te drukken, maar ik deed het niet. Aangekomen in Crail liep ik naar het haventje en daarna door de hoofdstraat om langs de kustwandeling te starten. De uitzicht was prachtig. Een wilde zee die zich tegen ruwe rotsen kapot sloeg. Ik nam enkele foto’s na elkaar, maar nadien had ik beter een stukje kunnen filmen. Niet aan gedacht … Na een stevige wandeling kwam ik aan bij een camping, een bordje gaf aan dat de wandeling gewoon over de hoofdweg van de camping doorliep. Na kilometers enkel tarmac en van die plastieken huisjes te zien, kwam eindelijk terug natuur in zicht. Toen had ik het gevoel om terug te keren, maar omdat ik weigerde om terug door die betonnen woestenij te lopen, keek ik op mijn GPS. Er was een weg die parallel liep aan de kust en die me langs weilanden vol met schapen leidde. Na een stevige voettocht kwam ik terug aan in het dorpje Crail. Ik liep een winkel binnen en na wat mondvoorraad te hebben gekocht en een ijsje zette ik me neer op het bankje aan de bushalte. Ik raakte in gesprek en na een tiental minuutjes kwam de bus aangereden. Hij reed eerst heel het stuk tot de dorpsgrens om nadien pas noordelijk te rijden richting St Andrews.

De bus reed St Andrews binnen en ik ging op zoek naar de brouwerij. Google Earth was erg nuttig en algauw vond ik het adres, al was ik meer dan een uur te vroeg. In een industriele loods waren ze nog alles aan het klaarzetten. De vrouw met de clipboard raadde me aan om nog wat tijd te doden in hun keten aan pubs. Why not.

Ik ging naar hun pub in South Street en bestelde een pint. Ik werd voorgesteld aan andere CAMRA leden, maar het gesprek verliep niet vlot. Ik merkte te laat op dat er een mealdeal was. Dus bestelde ik een mac and cheese apart. Alleen duurde het meer dan 45 minuten om wat ham bij wat gekookte macaroni te doen. Ik werd er stilaan verveeld van. Nee, hier ga ik niet terug.

Terug aangekomen bij de loods werd mij naar een bevestiging gevraagd, maar die had ik blijkbaar niet. Uiteindelijk lieten ze me toch binnen. Ik nam wat chips en liet een half pint inschenken aan de toog. Intussen kwam Angela aangesloft en ik zette me bij haar groep. Hele verhalen werden verteld en het had het er erg naar mijn zin. Intussen werd de eerste groep rondgeleid en toen ze terug waren was het aan ons.

De installatie zag er mooi uit, alleen was het allemaal wat op elkaar gepakt. De brouwer was trots op zijn Chinese kit (de invoerder had wel op elk bedieningspaneel een Union Jack gezet, kwestie van wat vertrouwen te wekken). En alles zag er wel goed uit, héél precies kon hij aflezen hoeveel water er in zijn ketel zat, hoe warm het had, het gewicht van de granen, enz… Na een proeverijtje gingen we terug naar de zaal en na een klein uurtje werden we allen buitengekegeld.

Afsluiten in een pub in St Andrews hoefde niet in vraag gesteld te worden. Samen met Angela en haar naughty gang liepen we een leuk cafeetje binnen.

Iemand van de groep moest net zoals ik een bus nemen naar Dundee en we liepen samen naar de bushalte. Aangekomen aan de bushalte was het erg rustig. Tot er een groep jongeren arriveerde die vervaarlijk aan het zwaaien was met flessen wijn, wodka en ander hevig spul. Een fles overleefde de botsing met een hekkentje niet en sprong in stukken. Echt op mijn gemak voelde ik me niet en was blij dat de bus vertrok.`

Aangekomen in Dundee liepen we terug naar de Caird Hall waar we nog even konden genieten van de open bar. Ik had wat moeite om binnen te raken omdat mijn werkbadge niet werd aanvaard door de Security en ik uiteraard nog geen officiële badge had van de AGM. Uiteindelijk liet de man me binnen, met wat aansporing van andere CAMRA-leden. Schijnbaar had ik al vrienden gemaakt…

Ik kwam de zaal binnen en zettte me aan de tafel waar David al zat. Hij pochtte dat hij als opziender was aangesteld en zo gratis meekon op uitstap. Good for you, maar eigelijk boeide het me niet.

Toen de zaal werd gesloten dronken we eerst eentje in de Wetherspoons en erna wou David nog een cafe doen en ik gaf in. We eindigden in een karaoke-bar. David was niet onder de indruk, maar ik vond het nog zo slecht niet. De muziek was goed, de zangkwaliteiten waren, tja … best aanhoorbaar. De bierprijzen lagen wat hoger en het aanbod was schaars. Maar ik kwam voor de sfeer en die was best OK. Even had ik zelfs touch toen ik met de dame naast me prooste en mijn enige woorden Gaelic uitte: “Slainté Var”. Proost dus. “You can speak Gaelic” keek ze verbaasd naar me met grote ogen. Ik besloot om hier niet op in te gaan. Die avond babbelden ik en David nog (correctie de monoloog van David) een hele tijd over wat ik het geval een match had gebeurd. Ik maakte uit zijn betoog uit dat hij niet veel zin had om mij privacy te gunnen. Wat ik er ook tegen inbracht, hij wou zijn gelijk halen.