Een hectische dag Praag

Ik was de eerste wakker van het gezelschap en opende plichtsbewust de gordijnen. Ik schrok me een ongeluk toen ik oog in oog stond met een arbeider die aan de andere kant van het raam de kozijnen aan het schilderen was vanop de stelling. Ik sloot ze meteen terug en stond lijkbleek in de kamer. Iedereen vroeg wat er scheelde en ik vertelde wat ik net zag. Na op adem te zijn gekomen kleedde ik me aan en vergat het hele voorval.

Vandaag stond een stadszoektocht op het programma.

Na het ontbijt, gingen we naar het nabijgelegen metrostation, gewapend met een kaart. We kochten een dagticket en begaven ons naar de metrostellen. Ik herinner me nog de Tjechische en Russische teksten op de metrostellen en in de stations. Schijnbaar was er nog een grote groep die vertrouwd was met het cyrilisch schrift. Ik in ieder geval niet en ik was dan ook blij dat we duidelijke aanwijzingen kregen van onze gids. Hij waarschuwde ons voor controleurs, die er heel gewoon uitzagen. Zo was het de normaalste zaak dat een skater een controleur bleek te zijn. Kortom de schrik zat er bij de meesten wel in. Voor we op de trein stapten moesten we onze kaart ontwaarden in een ouderwetse valideermachine. Zo’n ding dat een hels lawaai maakt om een stempel te drukken op een ticket. Als de deuren sloten maakte het rijtuig geen irritante pieptoon maar een bandje werd afgespeeld dat “de deuren weldra zouden sluiten”. Hiermee had je in principe nog een 3 tal seconden rekende ik uit.

Nu moesten we een stukje tram doen en in het voertuig zag ik een ontwaardtoestel. Ik had het gevoel dat ik een overstap moest melden en stak mijn ticket nogmaals in de machine. Tot mijn verbazing stampte het toestel nog een stempel op mijn ticket waardoor het nu zogoed als onleesbaar was geworden. Oeps… hopelijk komen we nu geen controleur tegen.

Na een opdracht te hebben volbracht, moesten we terug de metro in. We ging het station in en zagen dat op het peron een trein klaarstond. Er stond nog een deur open en we sprongen er nog net in toen de waarschuwing zich liet horen. Ik was de laatste in de rij en de deuren sloeg net voor mij dicht. Ik was te laat … en weldra zag ik de trein vertrekken.

Nu stond ik daar op het perron, alleen! Ik bleef gewoon staan en nam me voor om de volgende trein en hoopte intussen dat mijn kameraden aan het volgende station waren uitgestapt zodat ik kon bijbenen. Er kwam een trein aan, nu had ik een zee van tijd om in te stappen en nadat ik bij het volgende station was uitgestapt… was er van mijn vrienden geen spoor te bekennen. Ze hadden duidelijk niet hetzelfde idee als ik. Beetje verveeld met de zaak leek het me best om terug te keren naar het hotel en te wachtten op nieuws. Ik keek op de metrokaart en zag mijn route voor me liggen. Ik stapte terug op de trein in de andere richting en ik telde de stations af. Toen ik er bijna was en het voorlaatste station was gepasseerd kwam de trein plots tot stilstand in de tunnel. De motor sloeg uit en tot overmaat van ramp ging ook het licht uit voor een vijftal seconden. Schijnbaar kwam dit meermaals voor want toen het licht terug aanging keek niemand raar op. Voor mij was het echter wel even een bang moment. Niet zozeer dat ik vast zou zitten maar dat ik tegen een controleur zou opbotsen. Blij was ik dan ook dat ik het metrostation kon verlaten zonder problemen.

Ik wist nog dat het hotel niet al te ver van het metrostation lag, maar daarvoor moest ik eerst een park doorkruisen. Ik herinner me nog dat ik aangesproken werd door een vrouw op een bankje, die duidelijk zag dat ik wat op de dool was. Eerst in het Tjechisch, toen dat niet lukte sprak ze Duits. Waarop ik kon antwoorden en plots sprong ze over op Frans. Ik ging mee in het gesprek. Tot ze plots overging naar het Engels. Ik had het gevoel dat ze haar talenkennis aan het proberen was en toen ze terug op het Tjechisch kwam, brak ik het gesprek af. Ik gebaarde dat ik verder moest, terug naar het hotel. Ze zwaaide nog eens en dat was het dan.

Ik stapte het hotel binnen en in de foyer zaten de twee begeleidsters die wat geschrokken waren dat ik opeens op de stoep stond. Ik legde mijn avontuur uit en verwittigden de gids. Intussen had hij ook al door dat er iets niet klopte toen ik niet op de eindbestemming was. De beleidsters namen me mee naar de stad waar ze op de gids wachtten. We zaten in een tea-room in hartje Praag. Een van hen wees op het sterke gelijkenis van de jingle van het lokale radiostation met die van de toenmalige Radio Donna.

Omdat de gids een rasechte West-Vlaming was uit Kortrijk die was uitgeweken naar Tjechië enkele jaren eerder, was hij verheugd om me rond te leiden in onze taal. In het plat West-Vlaams leidden hij ons door de smalle straatjes van een sprookjesachtige wijk van Praag. Ik herinner me nog dat ik samen met een andere reiziger van de groep met de bijzondere naam “Van Rossem” een gallerij bezocht. Als grap vroeg ik hem of hij familie was van de toen bekende politicus. Hij keek me verlegen aan bekende dat hij de neef was. Ik liet het gesprek toen even varen.

’s Avonds was de groep terug volledig en we zouden nog eenmaal Praag bezoeken “by Night”. De stad leek nog mooier bij maneschijn en overal waar we kwamen kregen we flyers in onze handen gedrukt voor recitels. Tot ik op een bepaald moment een drukwerk kreeg voor een aangebrand stuk.

Aan de wereldberoemde klok wachtten we tot het spektakel zou beginnen. De chauffeur die er ook bij was, vroeg me of ik kon aflezen hoe laat het was. De klok had zodanig veel wijzerplaten en tekens dat ik het antwoord schuldig moest blijven. Hij wees op een klein wijzerplaatje boven de klok. De inwoners hadden duidelijk hetzelfde probleem als ik gehad en hadden aangedrongen op extra wijzerplaat. Boven de astronomische klok ging een “gewoon” uurwerk. Subliem.

Nadat we terug in het hotel waren was ik blij dat ik terug onder de wol kon kruipen na een bewogen dag.