De heenrit

Ik had afgesproken om mijn nichtje op te halen om 10u in Eeklo.
Daar aangekomen wou ze eerst haar vervroegd verjaardagscadeau testen: de Polaroid camera. Na enkele pogingen in de tuin kwamen we tot een goed resultaat.

We vertrokken na 11u. Maar eerst sloegen we proviand in bij de Delhaize. Het plan om de reis te breken in de IKEA van Arlon werd meer en meer onwaarschijnlijk.
We zijn gestopt … in de IKEA van Gent. Na de typische Zweedse balletjes en een softijsje reed ik verder … onder een loden zon.

Omdat het Atomium op de weg lag, maakte ik een korte omweg. Daar bekeken we het aluminium bouwwerk van alle kanten en smulden we van de Fair Trade chocolade.

Na een adempauze op een parking voorbij Namen. Het plan was om geen de tolwegen te vermijden maar ik was slecht voorbereid… De GPS die ik gebruikte kan niet meerdere kaarten tegelijk tonen en dus moest ik een traject binnen de landsgrenzen plannen. Probeer maar eens als je door België, Luxemburg, Duitsland en Frankrijk wilt navigeren. Op de koop toe had de kaart van Duitsland de verkeerde bestandsnaam en kwam dan ook niet op mijn GPS. Na wat prutsen met mijn tablet in de felle zon was de kaart hernoemd.

Toen we goed op weg waren naar Luxemburg vroeg mijn nicht zich af hoe ze best haar foto’s die ze had gemaakt van het Atomium kon bewaren. Droog en donker gaf ik haar als advies. Dus moesten we een etuitje halen. Ze keek op haar smartphone waar de dichtstbijzijnde winkels zijn. Ze kon me overtuigen om af te rijden in Wellin, vandaar was het 2 km rijden naar een Action. Valt mee dacht ik. Daar aangekomen zochten we de winkel af en na een goed halfuur zoeken waren we terug op weg.

Ik passeerde de IKEA van Arlon en nu wist ik dat we bijna in Luxemburg zouden zijn. Ik wees Silke op de landsgrens maar aan 120 km/h is het moeilijk om het bord te fotograferen. De GPS gaf al snel geen kaart meer en ik had geen zin om te stoppen om de kaart te vervangen … ik vind het wel dacht ik…

Ik wist van mijn voorbereiding dat ik richting Saarbrücken moest rijden, maar eenmaal aan de Duitse grens… zag ik nergens borden naar Saarbrücken. Ik raakte meer en meer in de war en het werd ook steeds later, het was intussen al bijna 18u.
Ik draaide mijn kar aan Trierweiler en zette mijn smartphone aan het werk. Ik reed de 30 km terug naar Luxemburg stad waar ik kon afslaan naar de tolweg van Metz. Voor ik Frans grondgebied inreed stopte ik nog aan een tankstation om toch iets uit te sparen.

Al snel zag ik de tolkantoren en nam een ticketje. Nu verliep de rit goed en al gauw was ik aan Metz. Soepel vond ik de weg naar Straatsburg en daar was het opnieuw een tolticketje nemen. De weg naar de Vogezen begon meer en meer bochtig te worden en ook de hoogteverschillen werden steeds groter, op de koop toe waren over lange stukken verbeteringswerken aan de gang waardoor ik op één rijstrook moest rijden. En toen ging mijn telefoon af, ik zag dat het een Frans nummer was, dus wist ik dat mijn host mij probeerde te contacteren. Ik had geen zin om nog meer tijd te verliezen en besloot iets terug te sturen als ik van de snelweg was.

Ik telde de kilometers naar Strasbourg af en was eindelijk van de snelweg. Ik stopte even langs de kant van de weg om een berichtje te sturen dat ik er bijna was.
Het was echter nog een halfuurtje voor ik het dorp Lipsheim binnenreed. Vandaar was het in een woonwijk de ganse tijd links en rechts indraaien. Tot uiteindelijk … rond 22u … we voor een huis parkeerden. Ik stapte uit om te kijken of ik juist was en een vrouw kwam me tegemoet.

Ze was blij om mij te zien. We zetten al de bagage binnen en ze toonde ons de kamers. Daarna zette de gastvrouw ons voor de Tv terwijl ze in de keuken nog snel iets maakte om onze hongerige magen te vullen.

Na een halfuurtje was de quiche klaar en Silke smulde van de lokale specialiteit. Ze kon er niet genoeg van krijgen. Nadat ze voldaan was ging ze naar haar kamer om te slapen. Ik praatte nog wat met de gastvrouw maar maakte het ook niet te laat omdat ik morgen een drukke dag voor de boeg had.