De Holocaust
De volgende dag stapten we terug in de bus om een stukje terug te rijden naar het westen, naar Oświęcim. Die naam zei me ook niets maar de Duitse naam des te meer … Auschwitz. We werden rondgeleid door een uitstekende gids. Die vertelde met hart en ziel over de gruwelen die hier zich afgespeeld hebben. Wat me het meest is bijgebleven is de kamers volgestouwd met kleren, valiezen, prothesen en haar…
De gids sprak Pools waarna onze gids vertaalde in het Frans en daarna in het Nederlands.
De gids doorbrak even voor een positieve noot toen hij doorhad dat het Frans van de gids niet van het allerhoogste niveau was. Hij kon enkele woorden Nederlands, en vertelde er al lachtend bij dat hij even goed Nederlands sprak als sommigen Frans in de groep.
Daarna ging de tour verder, langs de executiemuur, langs de experimenten barak en de horror die zich daar had afgespeeld. En dan toch … enkele van de groep dachten er anders over en waren intussen de Top 10 aan het beluisteren. Het heeft lang geduurd vooraleer ik snapte wat er speelde. Nu heb ik enkelen gesproken die liever niet geconforteerd worden met gruwel.
Toen de rondleiding ten einde was en we terug naar ons hotel reden, was het stil in de bus. Ik keek uit het raam en zag de sporen die richting kamp liepen nog kilometers langs de bus lopen.
Tot op de dag van vandaag blijven de verhalen en beelden op mijn netvlies gebrand.
’s Avonds na het eten was er nog een spel gepland in de stad. Ons groepje moest in het arme Polen zingen voor geld. We gingen terug naar het hotel met een zakje muntstukjes maar vooral veel verhalen. De meeste voorbijgangers waren blij om hun Engels eens te oefenen. Al was er een koppel die vragen stelde waarom een rijke Belg aan het bedelen was in het arme Polen. Moeilijk uit te leggen.
Later op die avond was er vuurwerkparade gepland in de stad. Ik herinner me dat we tussen de mensen liepen die in hun handen vuurstokjes droegen. Echt veilig kun je dat niet noemen. Maar het zag er wel leuk uit.
Moe maar voldaan gingen we gaan slapen.