The PaddyWagon Adventure

Die middag was er een hele buslading gelost, dat betekende dus dat ik de volgende dag gegarandeerd de housekeeping-ploeg mag vergezelen.

Inderdaad … de volgende dag werd de volledige PaddyWaggon groep, 150 in totaal, terug op de bus gezet. Ik werd gevraagd om te strippen. De bedden te ontdoen van slopen en de dekbedden mooi te stapelen. Met mijn loper-kaart in de linkerhand en de lijst van reeds uitgescheckte gasten in de rechterhand, of vice versa, zo precies weet ik het ook niet meer.

Nu en dan vond ik een klein souveniertje … een lege fles wijn, een leeg karton fruitsap, zelfs een ongeopende fles kriekbier. Nee, geen Mort Subite, maar een of ander sterk gesuikerde Ierse cider, een brood, komkommers, een pot pindakaas. Kortom een ganse kruidenierswinkel … Toen ik een andere kamerdeur openzwaaide vond ik naast een bedpoot een stapeltje geld, koper, maar toch van enige waarde. Alles eindigde in de koelkast of in de tips-jar.

Na mijn shift, die ietsje langer duurde dan verwacht. Trok ik met mijn blauwe map naar het werkloosheidsbureau. Ik trok een nummertje zoals me de vorige dag was gevraagd. Slechts 5 wachtenden voor me (het stond zelfs op het ticket …) In werkelijkheid was er slechts 1, want de overige 4 waren spoorloos. Toen mijn nummer op het scherm verscheen repte ik me naar loket 1. Daar werd me gevraagd om te verhuizen naar loket 3 (de afspraak-balie). Ik schoof het bewijs onder het raam en na opnieuw een korte uitleg te hebben verschaft werd me een formulier terug geschoven. Enkele termen waren Double Dutch voor me, dus was het mijn beurt om haar uitleg te vragen. Ik kreeg dus “Jobseekers Benefits” in België, leuk om te weten. Na wat controlewerk werd me nog een prettige dag gewenst. Toen ik terug de herberg binnenliep, wisten ze me te vertellen dat het formulier doorgaans een week op zich laat wachten.

Ik was intussen aan het denken hoe ik binnen een maand terug naar België wou raken, tenslotte hoe vroeger ik boekte hoe meer voordeel ik kon rapen. Terug zoals ik was gekomen bleek nu veel moeilijker te zijn dan ik had gedacht. Ik kon de tickets wel boeken, maar afhalen lukte niet niet. Aangezien er geen National Rail kaartautomaten buiten de UK staan en opsturen was enkel mogelijk naar een adres in de UK. De ferry apart boeken lukte wel en de trein in principe ook, maar opnieuw stootte ik op een probleem. Fishguard is een klein stationnetje en beschikt niet over enige faciliteiten. Ten vroegste kon ik dus aan mijn kaarten geraken in Cardiff … dat toch zeker een uur sporen verwijderd was van de haven. Toen kwam het in me op om “gewoon” mijn bagage in de herberg te laten en het vliegtuig te nemen. Tenslotte voelde ik me er prima in mijn element. De eigenares vond het geen probleem dus ging ik aan het plannen. Al gauw bleken de vluchten van Ryanair net iets te vroeg voor een busverbinding. Zelfs Aer Lingus kon geen verbetering bieden. Alleen de vlucht in de middag was doenbaar vanuit Ennis. De Eurostar was ook voor een spotprijsje te boeken … nu althans toch nog … want ik zag bijna in realtime de prijzen stijgen. Al gauw had ik mijn ganse reisroute uitgestippeld.

De volgende dag nogmaals bedden helpen opmaken. Ik had de knepen nu al zowat door dus ging het allemaal iets vlotter en kreeg ik minder commentaar in het Pools al was Agneta zo vriendelijk me de Engelse vertaling erbij te geven.

Die middag vertelde ik de eigenares over die gratis nacht die ik had aangeboden gekregen in Clifden, County Galway. Ze vertelde me dat ik gerust de volgende dag 2 dagen verlof mocht nemen, het was immers rustig dat weekend. Ik mailde de Clifden-man en na een tijdje had ik antwoord. Ik boekte mijn bustickets en liet ze uitprinten voor mijn 10% korting.