Terug thuis

Ik probeerde wat te slapen en toen ik mijn ogen terug open deed waren we al Keulen voorbij, dus we naderden doel.

Ik zag dat de anderen om me heen ook stilaan wakkerder begonnen te worden. Toen we de Duits-Belgische grens overreden, wat toen in de praktijk gewoon een lijn was. Was er een golf van euforie dat het niet lang meer zou duren tot we terug thuis zouden zijn.

De bus naderde Brussel en we reden af om naar het station van Schaarbeek te gaan. Mijn moeder stond me al op te wachten en was een beetje ontgoocheld dat ik zo lauw reageerde. Ik was een goeie week weg geweest en had veel veel meegemaakt. Ze begroette me en nam mijn bagage over. Ik nam afscheid van de begeleiders en de chauffeur, zwaaide nog een keer en toen was ik weg.

Mijn moeder liep voor om de trein te zoeken. Een boemeltje naar Brussel Zuid. Toen ze op de trein wou stappen was ze, zoals gewoonlijk, wat haastig en zette haar voet naast het opstapje. Met het gevolg dat ze tussen de trein en het perron viel. Ik nam mijn bagage terug over en samen met de conducteur, die intussen kwam aangesneld, trokken we haar uit haar netelige positie. Nog wat trillend stapte ze nu heel bewust op het opstapje en plofte zich neer op een bank in 1st klas. Toen was dat nog mogelijk met mijn vaders treinkaartjes. Ze schoof haar broek wat omhoog en zag dat haar been wat aan het bloeden was, een fameuze schaafwonde was het gevolg. Gelukkig vond ze snel de rust en kon toen we in Brussel Zuid terug in grote pas op de trein naar Brugge stappen.

Om de pijn wat te vergeten vroeg ze naar wat ik allemaal had gezien en beleefd. “Veel”, was het antwoord misschien te kort. Ik kon het niet beter samenvatten. Veel dingen moesten nog bezinken, vragen tijd en wat reiservaring. Het verbaasd me nog steeds dat ik na 20 jaar na datum nog steeds zoveel fragmenten heb onthouden. Veel dingen zullen nu ingrijpend zijn veranderd sinds 2006. Die teksten te typen laten me verlangen om het nieuwe Europa te herontdekken. Wie weet binnenkort …