Very good news indeed, sir

De volgende morgen stond ik op, at mijn boterhammekes met choco en jam en spoelde alles door met een verse kop thee. Begaf me toen naar de desk en nam mijn gebruikelijk papiertje in ontvangst met de reeds uitgecheckte kamers en gasten die zouden moeten uitchecken maar nog niet uit hun bed raakten. Het was een korte lijst, alhoewel de Poolse garde niet present was, was alles redelijk snel geklaard. In één kamer had een gast gepoogd zijn tanden te poetsen met minder goed resultaat. Het mikken bleek maar niet te lukken en de ganse lavabo zat onder de tandpasta. Het was al redelijk goed vastgekleefd en kwam niet los met een gewoon handdoekje. Dan maar laten tot het laatst. Er was zelfs tijd om de niet-uitgecheckte kant van het lijstje onder handen te nemen. Ook dat bleek erg vlot te gaan. Tot ik aan het eind van mijn taak kwam en in de keuken een heet bakje thee ingoot. De Ierse collega was er en ik vertelde haar van het tandpastadebacle dat ik zo dadelijk zou opkuisen. “Calm down, boy” temperde ze mijn werkdrift en zou me zo dadelijk een handje helpen. Intussen begon ik een praatje terwijl ze de keuken wat op orde bracht. De eigenares kwam in de keuken gesneld en vroeg ik klaar was. Zo goed als vertelde ik haar en toen zei ze nog iets waar ik eerlijk gezegd niet zoveel van kon maken. Ik keek even richting mijn collega en ze deed gewoon verder. Een tiental minuten later kwam de eigenares terug en vroeg me nogmaals of ik gedaan had. Ja dus en ze vertelde me dat ik mijn collega niet zo mocht bezig houden. Oeps, was uiteraard de bedoeling niet. Ik wachtte gewoon op haar hulp. OK, dan niet …

Ik vroeg haar even later of ik wat kon vragen over mijn toekomst. Waarschijnlijk voelde ze de bui al hangen en maakte zich klaar voor een verontschuldiging. Ik vroeg inderdaad of er in de toekomst een vacature zou vrijkomen. Ze vertelde me dat ze niet echt een jobopening had en gedurende de winter enkel zou openhouden gedurende de weekends en ik dus onmogelijk kon blijven. Betreffende de verwarming en lichten suste ze me. Ik begreep het probleem en overlegde waar ik meer mogelijkheden had. Ze bevestigde dat de meeste herbergen in afgelegen plaatsen of kleinere plaatsen te weinig gasten ontvangen gedurende deze periode en er veel wegvallen. Ze duwde me in de richting van grote steden: Galway, Cork en uiteraard Dublin. Deze hadden het ganse jaar door een vaste stroom toeristen. Ik trok naar mijn kamer en sleepte mijn laptop naar de lobby waar ik een goed WIFI signaal vind. Ik bereidde een prospectie voor naar Galway en nam me voor om de 9 herbergen van Galway met een bezoekje te verblijden.

Ik kopieerde alle adressen naar mijn PDA en klapte mijn laptop dicht. Ik legde alles terug in mijn kamer en liep nog even via de receptie om te informeren of er “special deals for jobseekers” te vinden zijn in Ierland. Een vriendin van de eigenares grapte dat die net meer moeten betalen… en keek me vragend aan. Ik legde snel uit dat via de VDAB een werkzoekende een 1-euro treinticket kan bekomen … wat loopwerk, maar wel goedkoop. Nope, zover was de Ierse sociale zekerheid nog niet gevorderd.

Ik trok naar het station, kocht een return naar Galway en stapte de bus in. Intussen kende ik de stops die de bus maakte zo goed als vanbuiten. Na een goed uur stond ik midden in het bruisende centrum van Galway. Ik nam mijn PDA uit mijn zak en probeerde de route uit te stippelen wat de dichtstbijzijnde herberg leek.

Aan de overkant van het station vond ik al een eerste opportuniteit.
Ik belde aan, de deur zoemde open en ik liep de trap op. Aan de receptie deed ik mijn verhaal. “Ik werk nu in een herberg in Ennis, maar deze sluit volgende maand. Heeft u een plaats waar ik aan de slag kan vanaf december?” Hij verontschuldigde zich dat er geen plaats beschikbaar was en wees op het feit dat het een redelijk kleine herberg was. Geen nood zei ik en liep de trap terug af.

De volgende herberg was ietsje verder gelegen om de hoek. Weeral een klim van enkele etages voor ik aan de receptie kwam. Ik was hier 4 jaar geleden geweest, wist dus dat deze groter was. Ik deed mijn verhaal aan de receptioniste en ze vroeg me even te wachten. Even later kwam de eigenares even piepen en vertelde me dat er binnenkort een half-time zou vrijkomen. Klonk interesant. Ik gaf haar mijn CV, maar toen de fax niet wou kopieren, vroeg ze me het document door te mailen. OK, als finale vraag vroeg ik of de mogelijk bestond dat ik inwoonde, dit was helaas niet mogelijk voor een langere termijn.

Ik liep verder naar de volgende herberg. Er was op dit ogenblik geen vacature open, maar dit kon snel veranderen dus raden ze me aan mijn CV door te mailen, dan is die alvast “on file”. Just for the record, vroeg ik of ik indien er een job open zou komen, in kon wonen. Dit bleek mogelijk te zijn, er zou wel een oplossing gevonden kunnen worden … great!

Iets verderop lag een andere grote herberg. Geen jobs nu … maar binnen 2 weken kon het een heel andere situatie zijn. Dus ook hier werd ik aangeraden mijn CV in de digitale bus te werpen.

De volgende herberg was iets verder. Het was een klein plaatsje. Ik deed mijn verhaal en nu bleek dat ze iemand zochten die midden november kon beginnen. Damn, dat was nu iets te vroeg. Ik wou mijn CV opsturen, maar toen ze hoorde dat ik pas ten vroegste in december aan de slag kon, deinsde ze wat terug. Ik kreeg toch haar e-mail, al stond dat ook op de website.

Iets verderop was een herberg te koop, die valt dus al weg …

Nu was er een heel tijdje niets meer en laveerde door de steeds drukker wordende straatjes en steegjes. Ik liep een oude bekende herberg in. Ik had er 2keer verbleven tijdens mijn trip een 4-tal jaar geleden. Aan de voordeur ging “Full Time Receptionist Wanted”. Dit zou gemakkelijk zijn. Opnieuw bleek dat ik al snel aan de slag moest. Ik gaf mijn CV af en vulde het document aan met mijn nieuw verworven Ierse nummers. Op de vraag of het mogelijk zou zijn om in te wonen. Kreeg ik een antwoord in de orde van “Nope, It can’t be done and I tried it”. Wat cryptisch maar daar moest ik het mee doen. Ik zag een advertentie aan een prikbord hangen van 2 Australische vriendinnen die 10 dagen door Ierland trokken en er gedurende die tijd gratis in herbergen moesten zien te overnachten. De herberg had hun een gratis bed beloofd als ze een weddenschap konden waarmaken. Er werd hen gevraagd om 10 mensen vanop de straat de Ketshup Song te laten dansen. Die mensen bleken snel gevonden en ze haalden hun slag thuis. Ik wou hierop een grapje maken die het niet-kunnen in vraag zou stellen, maar liet de kans varen.

De laatste herberg was moeilijker te vinden. Uiteindelijk toch gevonden maar het bleek alles behalve een goed adres. Nogal dodgy en net die herberg zocht freenighters. Er was geen bel, dus klopte ik maar op de deur. Geen antwoord … nog één keer en toen ging ik weg. Ik zag een vrouw de deur van buitenaf openen en ging terug. Bent u de eigenaar … neen, ze woonde er enkel naast. Ze raadde me eigenlijk aan om de andere herberg op te zoeken … meer kans. OK, forget it.

Ik had een hele hoop goed nieuws te verwerken. Het zag er, tegen alle verwachtingen in, erg hoopvol uit. Ik at nog iets voor ik op de bus stapte en even later liep ik de herberg binnen. Nog wat ontspannen en toen naar bed.