Eerste echte werkdag

Na een veel te korte nacht, opgestaan en naar de Wetherspoons gewandeld. David ging niet mee want hij had geen honger.

Na het ontbijt gaan kijken in de zaal, er werd mij gevraagd om te helpen bij de glasbar. Zoals gewoonlijk was het een beetje aanpassen in het begin. NATUURLIJK kwam David zich weer moeien. Zoals steeds trek ik me daar niets van aan. Er was een probleem met propere glazen. Ergens blezen ze steken en raakten ze niet gewassen. Met als gevolg dat ik werd gevraagd om wat kunstgrepen uit te voeren om de verbruik van pintglazen wat te ontmoedigen. 1 pint glas voor 10 halve pints doet meestal wonderen. Sommigen die er specifiek om vroegen kon ik dan alsnog helpen.

In de middagpauze schoof ik aan bij de Bartraining. Nu bleek dat de docent de vroegere voorzitter was. Weeral bijgeleerd. Na de sessie waarbij ik bijna in slaap viel – niet zozeer van het onderwerp, maar stilzitten was mijn ding niet – kreeg ik mijn getuigschrift.

Toen ik terug mij liet zien in de staffing office werd mij gevraagd om mee te helpen in de bar. Tenslotte was ik nu gevormd.

Achteraf gezien was dit geen slechte keuze. De collega’s waren leuk, beetje kunnen babbelen, wat gedronken. Het Schots was eenvoudig te begrijpen. Ook veel rustiger dan de glazen. Tegen de avond had ik van bijna van alle bieren geproefd.

Voor ik de dienst afsloot ging ik nog de lokale cuisine testen in de traiteur die inhouse zat in de Caird Hall. De affichering kon beter, want ik lustte ook wel een curry. Ik hield het bij een saussage roll.

Ik heb me die avond nog ge-amuseerd. We sloten af met een biertje in de Wetherspoons om de hoek en daarna wou David nog ene drinken, iets verderop. Ik merkte dat de politie op de loer lag aan de overkant. Dat maakte mij nog meer geïnteresseerd om eens binnen te kijken.

Het bleek een karaoke-bar te zijn. De bierlijst was erg beperkt maar uiteindelijk vond ik wel iets naar mijn gading. David was, not amused, met de sfeer en de prijzen. Ook voelde hij zich niet op zijn gemak. OK, er waren enkele rare snuiters en de zangkwaliteit viel tegen. Maar iedereen leek het naar hun zin te hebben en ik, … ik eigenlijk ook.

Toen op een bepaald moment een vrouw naast mij kwam zitten en ik mijn weinige woorde Scots-Gaelic wou demonstreren had ik een onverwachts effect. “Slainté Var” gaf een lange blik en een verbaasde vraag “You speak Gaelic?”

David wou toen vertrekken, beetje jaloers misschien? We stapten uit de pub en de groep politie aan de overkant was intussen uitgedund. We gingen huiswaarts en maakten ons klaar om te gaan slapen.

Toen ik onder de lakens lag stelde ik me voor wat zou gebeurd zijn als die dame een voorstel deed. Er volgde een lange lithanie waaruit ik kon afleiden dat hij niet openstond om zijn kamer op te geven, voor een nacht. Beetje verrast want hij is diegene die al het vrouwelijk schoon het eerst heeft opgemerkt.

Mja, nu nog David terug stilkrijgen ….