Getting there … almost

Laten we beginnen met een cliché! Waarschijnlijk één van de meest gehoorde Ierse uitdrukking. De Ierse dienst voor Toerisme, alle cafés die, ook al is het wat vergezocht, een Ierse sfeer willen ophangen en dan zijn er altijd nog die weirdo’s waarvan Ierland hun hart heeft gestolen, ze blijven het herhalen hoe gastvrij Ierland wel niet moet zijn: Welk volk heet mensen anders 100 000 maal welkom!

Dus … welkom! Dit slaat niet zozeer op de personen die deze pagina bezoeken, maar veeleer op de sfeer die ik al heb mogen ervaren … nu ik reeds meer dan 24u in de Republic of Ireland (kortweg ROI) doorbreng.

Maar ik vergallopeer mezelf … let’s begin with the beginning!

Het ganse avontuur begon op 19 juli met de komst van een Poolse couchsurfster die ik een helpende hand uitreikte. Een heel leuke en aangename dame om mee te praten. En gebabbeld hebben we … over CouchSurfing, over reiservaringen, maar vooral over het dromen van een toekomst. Uiteraard speelde ik al eerder met het idee om iets op te bouwen op het groene eiland, maar zij wakkerde die droom terug een beetje aan. Genoeg om de knoop door te hakken en er werk van te maken!

Ik vatte het idee op om niet te profiteren en dus niet te gaan couchsurfen voor een lange tijd in Ierland. Nee, ik wou me nuttig maken en op die manier mijn slaapplaats verdienen. Vrijwilligerswerk leek de ideale weg om te bewandelen. Ik maakte me dus lid van een website die helpers met gastheren verbond. Ik begon te mailen naar herbergen in Ierland eind juli met de vraag of ze hulp nodig hadden. Echter kreeg geen antwoorden… merkwaardig voor een gastvrij volk om niet terug te mailen. Pas toen ik midden augustus mijn mailbox op SPAM controleerde, zag ik het, een ganse resem mails. De meesten waren gelukkig negatief, maar er zat toch een positieve tussen. Oeps … snel terug gemaild, maar het mocht niet baten. De eigenares had de “vacature” een paar weken opengehouden maar intussen had al een andere vrijwilliger de plaats reeds ingenomen. Geleerd uit dit euvel controleerde ik nu bijna dagelijks mijn SPAM-filter. En het bracht z’n vruchten af: Ik had een plaats in het graafschap Galway! Een week later kreeg ik een mail, met de uitnodiging om naar Cashel in county Tipperary te komen. Ik kende deze herberg uit 2006 toen ik Ierland doorkruiste met de bus. Het had z’n kwaliteiten. De eigenaar belde me zelfs enkele keren om me meer informatie te geven. Meer en meer leek het erop dat ik een lastige keuze zou moeten maken. Ik bevond me nu in een luxe-positie. Ik had enkele aanbiedingen ontvangen en moest daar nu dus de beste uithalen. Niet eenvoudig, dus liet ik de keuze vallen na het bierfestival. Een hoogdag voor elke echte Belg, die houdt van eerlijk en ambachtelijk werk!

Intussen had ik een Internationale SIM-kaart aangeschaft. Niets bijzonder eigenlijk … je bent altijd aan het roamen maar wel tegen voordeligere tarieven en extraatje van deze provider … ik kon er lokale nummers aankoppelen. Dit liet me dus toe om een Belgisch (in de Brugse zone) en een Iers nummer (zone Galway) door te geven aan mijn contactpersonen. Dat zorgde eerst voor wat verwarring: was ik nu al in Ierland of niet? Meer ingrijpender was het opzeggen van heel wat contracten op 1 oktober. Mijn vaste lijn ging de deur uit, net zoals mijn internetverbinding. Maar de grootste stap zette ik door mijn appartement op te zeggen tegen 1 december. “The only way is forward!” was de boodschap.

Op 13 september maakte ik mijn keuze bekend wie ik zou gaan helpen. Ik had nu definitief gekozen voor de herberg uit Tipperary, al hield ik in mijn mails de deur op een kier. Duidelijk niet naar de zin van de “verliezende” partij. De herbergier uit Galway was niet te spreken over mijn keuze. Hij vond het ongepast dat ik hem niet inlichtte over het feit dat er een andere in de running was. Weg was dus de second option … Twee dagen later kreeg ik telefoon op mijn Iers nummer. De Cashelaar (of hoe heten die gasten daar?) vroeg me of ik niet i.p.v. in oktober in november wou beginnen omdat het voor hem beter uitkwam. Ik legde de situatie uit dat ik in november moest verhuizen dus onmogelijk mijn vertrek met een maand kon uitstellen. Ik vroeg op mijn beurt waarom deze datumverschuiving. Toen bleek dat de huidige helpster (die 15 september normaal zou vertrekken omdat ze toen zou beginnen te werken) haar werk na één dag al had verloren en overnight had beslist om tot 1 november te blijven! Niet leuk voor haar, maar nog veel minder goed nieuws voor mij, want dit betekende dat ik nu helemaal niets meer in handen had … Paniek begon wat toe te slaan en ik hervatte mijn zoektocht met een hoger tempo. Ik ging een stap verder en mailde nu ook spontaan naar herbergen, die dus niemand zochten. Heel wat antwoorden … veelal negatief maar ik had toch ook enkele dingen in de wacht gesleept na 1 week intensief zoeken. Ik kreeg één nacht aangeboden in Clifden (zeg maar de hoofdstad van de Connemara regio) maar verder bleef de buit karig. Toen de druivelaar 20 september aanwees begon ik het op mijn heupen te krijgen en besliste om er even tussenuit te trekken. Ik pakte mijn koffer en stapte in de bus naar Londen. Ik was net aangekomen in Aberdeen toen mijn droom uitkwam! Ik had de hoofdprijs te pakken: een prachtig uitgeruste herberg midden in het stadje Ennis (county Clare) die me een maand lang gratis onderdak zou verschaffen voor enkele uurtjes werk per week (in vergelijking zelfs minder dan het aanbod in Tipperary en Galway). Op de koop toe hadden ze vorig jaar zelfs de eerste plaats behaald in de ranking op Hostelworld.com (die zelf ook de nummer 1 is op de herbergboekings-markt). Ik boekte een vlucht huiswaarts na een weekje Schotland. Ik had het ongeluk om de verkeerde dag te kiezen … uitgerekend op die dag besliste de luchtverkeersleiding in België eens een dagje niet naar het werk te komen. Ik was dus gestrand in Edinburgh. Geen nood, ik kreeg een andere vlucht aangeboden, maar dan wel de volgende dag en deze keer vanuit Prestwick. Hoe ik de nacht zou doorbrengen en hoe daar te geraken dat kon ze worst wezen. Tja, het prijsverschil moet hem ergens in zitten, nietwaar? Ik kloeg echter niet, was al heel blij met mijn vervangvlucht.

De voorbereiding kon beginnen … maar daar ga ik nu niet verder op in. Ik wil tenslotte ook nog iets anders doen dan hele dagen op mijn toetsenbordje tokkelen.