Kennismaking

Om een uur of 8 was ik al terug wakker. Ik had de hele badkamer voor mij alleen. Erna ging ik samen met David naar de nabijgelegen Wetherspoons. Ik nam mijn Schots ontbijt om er tegen te kunnen en nadien begaven we ons naar zaal. Alles was op een steenworp van elkaar.

David maakte me wegwijs in de Hall en wees alles aan. Het was een mooi, Victoriaans gebouw dat er van binnen nog beter uitzag dan de facade liet uitschijnen. Ik liep naar de Staffing Office, met enige weerspannigheid omdat ik wist dat ik daar nooit zou wegraken. Ik schreef me in en kreeg een werkbadge en een blauw T-shirt. We liepen nog wat doelloos door het gebouw maar uiteindelijk gaven we in en vroegen om een taak.

We kregen de opdracht om goodie-bags te vullen. Er was een tafel met wat flyers en die moesten allemaal in een jute zakje. (jute is waarmee Dundee groot is geworden). Uiteraard moest er ook een piepklein potje jam in (nog zoiets typisch voor de streek). We begonnen met 4 mensen. Toen er meer mensen bij kwamen splitsten we ons op en starten een nieuwe tafel. Intussen werd er continu gesleuteld aan de workflow. Bijna na een half uur had David zijn positie gevonden en was de “aanvuller” van dienst. Waardoor hij eigenlijk niets moest doen en zich toch de belangrijkste voelde.

Na een paar uren werden enkele dozen binnengesleept waarin het programma voor de AGM zat. Tja, dat moest er natuurlijk bij. Dus werd er een groepje aangesteld die alle zakjes aanvulde.

Intussen werden de nieuwe zakken volledig samengesteld. Van de 4 waarmee we begonnen namen we intussen de ganse zaal in. Een man of 25 schat ik.

Toen mijn maag begon te knorren, hield ik voor bekeken. Ik nam mijn jas en liep het gebouw uit. Ik had in België een reistas besteld dat ik liet afleveren in Dundee. Ik moest dus op zoek naar dat shopping centre. Na een leuke wandeling in de zon tussen de shoppers liep ik het gebouw in en algauw had ik de Amazon lockers gevonden. Ik scande de QR in en een deurtje sloeg open. Daarin zat een doos gekneld. Na veel trekken lukte het me om de doos eruit te wurmen, de doos was wat beschadigd hierdoor maar de inhoud was in perfecte staat. Op de terugweg liep ik langs mijn kamer en zette intussen de verwarming een paar graadjes lager. Ik ging terug richting Caird Hall en nam nog snel enkele broodjes mee uit de supermarkt. Daarna liep ik de “gelagzaal” in. Er waren twee vaten aangesloten en ik begon met vat 1. Terwijl ik het broodje dat ik in de supermarkt naast de zaal had gehaald op te eten. Na het broodje ging ik mijn glas terug – voor de helft – vullen met vat 2.

Er kwam stilaan meer volk binnen en ik nestelde me aan een tafel met bekenden. Dat vraagt om een vol glas dus ik ging nogmaals mijzelf bedienen. Vat 1 had mijn voorkeur, maar was helaas bijna aan de bodem. Dan maar een beetje persen.

Die avond hebben we nog iets gedronken in de Wetherspoons. En daarna gingen we naar een pub die in de CAMRA gids stond om andere leden te zien.

Het was een pokke-end stappen, meer dan een mijl, te veel voor David. Maar dat trok ik me niets van aan. Hij trok weeral eens mijn navigatietechnieken in twijfel. Ik had veel zin om hem zijn plan te trekken, maar hield me in en toomde mijn stapritme in zodat hij mee kon.

Na een hele poos stonden we voor de pub. We gingen binnen waar het druk was en men nadien vertelde dat er sandwiches voor ons lagen. Ik stond recht aan de toog en bestelde een biertje. Het werd ook steeds warmer en daardoor voelde ik de vermoeidheid steeds meer en meer zich meester van mij maakte. Uiteindelijk hakte ik de knoop door en vertelde dat ik naar huis zou gaan aan David. Het was toen nog maar 21u, maar het voelde alsof het al na middernacht was. Ik stapte de pub uit en in de frisse lucht. Meteen was ik een stuk helderder. Ik twijfelde of ik de bus zou nemen of dan toch dat stuk te wandelen. Ik besloot wat uit te waaien en zonder dat stuk balast ging ik ook een heel stuk sneller. Op de weg naar huis kwam ik oude bekenden tegen: Angela. De obligatoire hug en ze keek vreemd op omdat ik NU AL, naar huis ging. “Are you sure?” vroeg ze nogmaals. Nee, mijn besluit stond vast.

Ik kwam aan in mijn kamer, waar het al een stuk frisser was en keek naar een film in mijn bed. Het moet rond 23u geweest zijn toen ik het licht uitdeed. Om 2u kwam David de kamer binnen, alle lichten aandoend. En nog een hele tijd babbelend. Ergens moet die man toch beseffen dat ik wil slapen, alleen drong het niet tot hem door…