On the road …

Toen ik *eindelijk* was geland in Charleroi, hoopte ik op een spoedige thuiskomst. Wel … naar Waalse normen, was mijn aankomstuur best nog aanvaardbaar.

Toen alle bagage in de bus zat. Die weeral een halve euro was opgeslagen (nu moest ik al € 2,50 ophoesten). En een “Airport Direct” kun je het echt niet meer noemen. Na het verlaten van de terminal ben je zo goed als op de snelweg. Die nam bus A echter niet … nee, nog even passeren langs het industrieterrein, met verbaasde arbeiders in een wachthokje tot gevolg. Na wat rond te toeren in de ambachtelijke zone van Charleroi, kwam dan de vertrouwde skyline van Charleroi in het oog. En zeggen dat bus A vroeger WEL de snelweg gebruikte. Al is dat gezien de rijstijl van de chaufeurs nu niet echt een voordeel.

Nu hopelijk een goeie aansluiting met de trein. OK, een half uurtje wachten is normaal, voor hen althans. Eigenlijk bizar dat dergelijke luchthavenactiviteit geen betere aansluitingen afdwingt…

Op de trein liep het al niet veel vlotter. De trein had maar liefst 28 minuten, omwille van “spelende kinderen” nabij Nijvel. Was de vorige keer ook, meen ik mij te herinneren. De boodschap was traag rijden, toch stond ons rijtuig een goed kwartier stil. Met de hondenbrigade in het veld als enige afleiding. Oh, ik had een gesprekspartner gevonden in een Vietnamese studente die in Antwerpen studeerde. Ik probeerde haar het culturele aanbod in Vlaanderen wat uit te leggen, maar het liep niet van een leien dakje.

In Brussel was het wachten op een trein die ik dus net gemist had. Dan maar op de IR via Aalst. Intussen zie ik nog wat… Een goeie aansluiting was wel verzekerd in Gent. Nog geen 10 minuutjes later zat ik al in een zetel die me naar Brugge zou brengen.

Aangekomen in Brugge kon ik gelukkig rekenen op een prima taxi-service. Merci pa! Een bordje soep achterover gekapt en een stuutje achter de kiezen gewerkt kon ik onder de wol kruipen.

Ik stuurde de herberg in Ennis een mail dat ik er aankwam. Ik gaf mezelf een week om alle paperassen in orde te brengen die dit met zich meebracht. Kreeg snel antwoord van de herberg, dus ik wist dat ik welkom was. Wat een opluchting 

Ik diende mijn U2 in, om mijn werkloosheidspremie mee te nemen naar het buitenland. Ik kreeg nog wat goeie raad om ter plaatse binnen de 7 dagen me in te schrijven in de lokale instelling verantwoordelijk voor de werkloosheidsuitkeringen. Na 3 dagen kreeg ik een verlossend telefoontje … mijn formulier lag klaar. Het was de ideale dag, woensdag is uitgerekend de dag dat ik mezelf dienstbaar opstel in de Oxfam Solidariteitswinkel in Brugge, een boogscheut van de RVA-kantoren verwijderd. Na mijn papier op te halen, kon ik meteen doorrijden naar Oxfam. Nog steeds probeerden enkele collega’s me ervan te weerhouden om te vertrekken.

Het kon niet baten … ik had intussen al mijn tickets geboekt. Ik besloot om eens niet van de grond te gaan … maar via trein en ferry het groene eiland te betreden.

Het plan was:

1. de Eurolines bus vanuit Brugge naar Dover om 15u vrijdag 8 oktober.
2. een taxi nemen naar het station van Dover.
3. de hogesnelheidstrein naar London. (212 km/h is inderdaad wel behoorlijk snel …)
4. een kleine wandeling naar het nabijgelegen station voor de aansluiting.
5. een trein naar Crewe, Chester en dan Holyhead.
6. de boot op naar Dublin.
7. de bus op naar het station van Dublin.
8. de trein naar Limerick en dan aankomen in Ennis om 10u zaterdag de 9de.

De uitvoering leek wat moeilijker …
De bus had wat vertraging, geen nood er is altijd wat ruimte op de overtocht.
Toen de bus echter op de Eurotunnel terminal aankwam bleek dat de bus voor ons een illegale passagier vervoerde. Onder de motorkap nog wel … We waren dus gedoemd om vertraging op te lopen. Gelukkig was de Franse politie nog in staat de paspoortcontrole uit te voeren, bij deze fieldday. Ik schoof aan met mijn kaartje die maar liefst 5 keer mijn foto bevat. Namaak leek me bijna onmogelijk. Toch was ik de enige die na een wel erg grondige studie me even op het bankje mocht zetten. Toen iedereen was gepasseerd, mocht ik ook gaan. We hadden helaas ons timeslot gemist. Halfuurtje later was de bus dan toch geparkeerd op de trein. Toen we uit de terminal van Folkestone reden tikte de tijd weg. Tijdens de rit naar Dover Port kwam de bus voorbij het kruispunt die me naar het station zou leiden. Omdat het bij het aan boord gaan er erg chaotisch aan toe ging, heb ik me beperkt tot “Dover” en niet “Dover Priory Station” als bestemming opgegeven aan de chaufeur. Hij zette mij dus netjes af aan de ferryterminal. Ik stapte binnen en bestelde een drankje om mijn zenuwen wat te kalmeren. Gelukkig bood de keten gratis wifi aan. Snel een mail sturen dus naar de Ierse en Engelse treinbedrijven om mijn tickets terug te vorderen. Een nieuw ticket geboekt voor de volgende morgen. Eigenlijk kwam dit ticket beter uit … ik moest slechts 1 keer overstappen … in London, in plaats van 3. Ook het feit dat ik iets kon zien van het landschap was mooi meegenomen.

Ik nam de bus naar het station en de vriendelijke buschauffeur toonde me waar de meeste B&B te vinden waren. Ik liep naar een huis met zicht op het station en vroeg een kamer. De eigenares was eerlijk genoeg om te zeggen dat ik een 2-persoonskamer moest betrekken er een dus een meerprijs zou gerekend worden, ze liet me zelfs vrij om nog wat rond te kijken. Ik ging hier niet op in en sleurde mijn koffers het stijle trapje op. Ik moest goed slapen, want de volgende morgen moest ik voor 7 uur op de trein naar London zien te raken.

De volgende morgen erg vroeg uit de veren en de HST op naar London. Verbazend snel en luxeus op weg naar de grootstad. Een ochtendwandeling van een goeie halve kilometer in London. Een half uurtje wachten, ideaal voor mijn ontbijt en dan terug op een rechtstreekse Virgin trein. Ik stelde vast dat ik de verkeerde zetel had geboekt. Een stille coupe was leuk, maar een tafeltje met stopcontact had nog leuker geweest. Next time! Na de grote stations te zijn gepasseerd nam de trein wat gas terug. Letterlijk zelfs wat het schakelde over van stroom naar diesel in Crewe. In Wales had ik dus een rookpluim op mijn foto’s weg te werken … Maar het was het ruim waard. De treinrit was adembenemend. In de haven aangekomen, mijn laatste ponden uit mijn portefeuille gehaald en in mijn buik gestoken. Een broodje kon er altijd wel in na 8 uur sporen.
De boot op en 3 uur later kwamen we in de Liffey terecht. Dublin’s industrie zag er niet erg uitnodigend uit, maar ik wist beter. Op de bus stelde ik vast dat dit ritje niet inbegrepen zat in mijn ticket van £ 30. Even moeten zoeken naar de € 2,50 maar ik kon met iemand een briefje van 5 delen. Aangekomen in Dublin Busarás moest ik mijn rit naar Ennis nog zien te verzilveren. Er was binnen 10 minuten een bus naar Limerick, ik had dus niet zoveel tijd te verliezen. De chauffeur wist me te vertellen dat er een mogelijkheid was via de Shannon luchthaven. Ik nam het risico en begon de 4 uur durende rit naar de dichtbijzijnde stad. Aangekomen om 22u, was er tijd voor mijn Ierse pint. Ik was een tijdje het gespreksonderwerp door mijn uit de kluiten gewassen koffer. “You’re moving in, lad?” was de vraag van een van de tooghangers. Ik begon mijn verhaal dat ik in Ennis wou geraken die nacht, maar verloor zijn vertroebelde aandacht al halverwege het verhaal. Na mijn bier(tje) nog een wandelingetje om mijn benen te strekken en dan aan de bushalte op mijn bus wachten die me om 23u naar de luchthaven zou brengen. Mooi op tijd en de chauffeur verzekerde me dat er aansluiting wachtte op de tarmac om middernacht. Inderdaad, er stond een bus te wachten met het verlossende opschrift “ENNIS / INIS”. Ik had maar 5 minuten, dus de plaspauze moest ik kort houden. De chauffeur was klaarblijkelijk blij met z’n laatste rit en duwde het gaspedaal net iets dieper in.

Iets voor 1u stond ik daar dan … in Ennis. Ik nam mijn PDA ter hand en stelde vast dat ik nog een goeie km te voet verder moest. In het begin leek alles stil maar toen ik de hoofdstraat indraaide mocht ik me behendig manoeuvreren tussen de dronken mannen en schaars geklede dames. Toen ik de drukke uitgaansbuurt was uitgelopen doemde een groot, vaal geel geschilderd gebouw op. Dit moest de herberg zijn … Ik had het gehaald! Ik belde aan om door de hek te raken. Niet direct antwoord. Ik riep de hulp in van enkele “blokes” die een drankje aan het nuttigen waren op de bank voor de voordeur. Eén van hen bleek personeel te zijn, dus ik kon me meteen inchecken. Great! Kreeg een bed toegewezen, vroeg nog even naar de eerste taken, die er gelukkig niet waren, en met mijn sleutelkaart in mijn handen sleepte ik mijn bagage de laatste meters de trap op. Ik zette al mijn apparaten onder stroom en legde me toen op mijn bed. Even later was ik al in dromenland.

Hoe het verder gaat? Dat hoor je de volgende keer