Op doktersadvies

Mijn schoolloopbaan liep niet zoals het moest en ik had het zwaar te verduren. Mijn huisdokter raadde me dan ook aan even een time-out te nemen.

Mijn moeder vatte de koe bij de horens en boekte een busreis van een week naar het Garda-meer. Ik was geen voorstander van dergelijke reizen omdat ik vreesde dat het als een kudde schapen achter een herder aan lopen was. Uiteindelijk ben ik overstag gegaan omdat het anderzijds gewoon handig is om aan niets te hoeven denken en de ervaring gewoon op me af te laten komen. En zo maakte ik mijn valies klaar om een impressie op te doen van Noord-Italië en vooral even aan niets te hoeven denken. Wel had ze bij het boeken de expliciete vraag gesteld of er verschillende leeftijdsgroepen op de reis zouden meegaan. Het antwoord was dat uiteraard het merendeel de pensioenleeftijd heeft bereikt, maar er altijd wel een aantal mensen tussen zitten die nog iets jonger zijn.

Mijn vader voerde ons naar het station van Brugge waar een minibusje ons zou ophalen. Hij zwaaide ons nog eens uit en we waren weg richting Wevelgem waar het depot van de busfirma was gevestigd.

Het busje stopte op de weg nog op een paar plaatsen zodat toen we aankwamen de bus al goed gevuld was.

De minibus reed in een grote hangar binnen waar vele bussen klaarstonden om te vertrekken. Er was een kleine koffieruimte gemaakt door valse wanden. Het zag er misschien uit zoals in vele meubelwinkels gepoogd was, maar het bood wel nog de gelegenheid om een deftige kop koffie te drinken voor we een hele tijd op instant caffeïne moesten leven.

Intussen keek ik wat rond en bij elke reisbus stond netjes een bordje met de bestemming en de lengte van de reis. Het zou dus behoorlijk moeilijk moeten zijn om op de verkeerde bus te raken … maar je weet nooit.

Na een halfuurtje werd door de reisleidster opgeroepen om in te stappen. Bij het naderen van de deur doorstreepte ze onze naam van de lijst en we zochten een plaatsje binnenin. Het viel me op dat tot nu toe mijn moeder de jongste van de groep was (uitgezonderd ik dan) en daar bleef het ook bij.

Toen de bus vertrok had ik niemand op de bus zien stappen die jonger was dan 60. Dat beloofd dus 

De bus reed al snel de E42 op richting Bergen. De weg was dan wel, toen al,  wat in wat meer belabberde staat, er waren bijna nooit files op deze snelweg  en zowiezo moesten we toch naar het zuiden.  Via Charleroi om in Namen te draaien richting de Ardennen en zo kwamen we in het buitenland terecht. In Luxemburg werd de tank nog eens goed bijgevuld om dan via Frankrijk (vermoed ik) naar Zwitserland te bollen. Heel precies weet ik het niet meer maar wel dat het niet eenvoudig was om in die bus mijn ogen te sluiten.

Wel herinner ik me nog de grensovergang in Zwitserland waarbij we van de ene naar de andere tunnel reden. En ik die hoopte een glimp op te vangen van de Alpen…