De grote boot

Omdat ik veel bagage moest meenemen naar York. Had ik mijn ouders gevraagd om me te voeren naar de ferryhaven van Zeebrugge.

Vandaag was het dan het moment. Ik heb mijn vader wat moeten helpen om de weg te vinden, het is dan ook niet echt voorzien op bezoekers.

Mijn vader parkeerde de auto in de buurt en mijn ouders hielpen dragen: mijn tent, mijn rugzak en mijn picknick zak. Misschien beetje overkill.

Ik liep de terminal binnen en liet mijn bagage aan de stoeltjes staan. Intussen checkte ik in. Had ik niet alles in een zak willen steken dan had ik nu al mijn tent in het vrachtruim kunnen steken.

Nadat ik mijn ouders had bedacht voor de hulp liep ik door de bewakingspost. Mijn moeder vroeg nog waar ze me moest ophalen binnen een week. “Zelfde plaats”, riep ik nog na.

Ik liep door en bestelde nog een koffie bij de cafetaria. Mijn bagage trok de aandacht en zo had ik een gesprek met enkele medereizigers. Het plan van gratis bier stond hun wel aan. Ik ging er niet meer tegen in.

Een halfuur voor vertrek, liep ik naar de ticketcontrole. Om geen wantrouwen te wekken, deed ik netjes de zigzag die was gespannen als wachrij.

Verder was het dan tijd voor de paspoort controle. De agent had gevoel voor humor toen hij antwoordde op mijn vraag welke richting ik uit moest met “gewoon de pijltjes volgen tot de boot. Er is maar een…”

Ik liep verder en kwam op de loopbrug terecht waar ik werd begroet door een, vermoedelijk, Vietnamese bemanning.

Ik kreeg aanwijzingen om naar een kastje te gaan waar een purser sleutels uitdeelde. Met mijn boardingkaart liep ik naar de man. Hij overhandigde mijn sleutel.

Ik liep de kajuitenzone in en helemaal achteraan was mijn kajuit.

Ik dropte mijn spullen in een hoekje van de kamer.

Ik inspecteerde de kajuit om te zien wat de prijs/kwaliteit was.

De badkamer was wat benepen. Tussen de wc en de douche kraan was een gordijn.

Verder merkte ik dat de wc niet doorspoelde… Voor ik het ding gebruikte.

Ik ging eerst langs bij het wisselkantoor. Eens vragen of ze mijn oude ponden die ik van mijn moeder kreeg kon inwisselen. Nee, zei de dame, maar ze worden wel aanvaard als betaalmiddel aan boord. Overal waar ik kwam gaf ik dus oude briefjes.

Daarna nam ik mijn e-book en ging terug op stap.

In de gang hing een plan, dat je wel nodig had om niet te verdwalen.

Ik stopte even aan de klantendienst om het euvel met het toilet te melden. Ze zouden gaan kijken.

Er waren twee bars. Een met een disco theme en de andere met een loungy sfeer met piano en zang.

Ik nestelde me op een bank in die laatste en bestelde een Guinness om mijn e-boek te verorberen.

De artieste speelde op verzoek, maar er waren toch wat gekende nummers die niet kon. Ik had geen “Great Expectations”…

Toen de scheepsklok 11u sloeg, vertrok naar mijn bed.

Intussen was de wc hersteld.