Onderwater

Nadat alles in mijn auto was geladen en ik tevergeefs op mijn TomTom in de post had gewacht reed ik uit de garage.

Al gauw reed ik op de A11 en maakte goede vorderingen. Voor ik evenwel de grens overstak gaf ik mijn Smurfenmobiel nog een tank vol benzine in Zelzate. Intussen haalde ik voor mezelf ook wat mondvoorraad.

Ik draaide de parking af en binnen 1 km was ik op Nederlands grondgebied. Ik reed naar Terneuzen en werd gewezen op de “No Way of Return” van de toltunnel. Ik deed mijn lichten aan en 6 km lang bevond ik mij onder de Westerschelde. Nog een kilometer verder naderde ik het enige tolplein van Nederland. De prijs was nog steeds 5 euro en ik werd nog een goeie reis toegewenst.

Even later was ik in Veere, maar het was er zo druk dat ik ergens op een stuk grasveld mijn lunch af en terug verder reed.

Gisteren had ik nog het besluit genomen om een Museumkaart te kopen om mijn reis nog te verdiepen. Ik had op hun website gelezen dat het Waternoodsmuseum open is op maandag en noodzakelijk ook een Museumkaart kan verschaffen. Ik stelde mijn GPS dus in op Zierikzee. Op de Zeelandbrug stond ik even in de file maar dat lostte zich al snel op. De weg naar het museum is smal en bochtig maar bood prachtige vergezichten op de Oosterschelde.

Ik liep naar het museum en vroeg om een museumkaart. De man die me die verkocht wees me erop dat de voorlopige kaart maar 1 maand geldig en ik dus voor die tijd ze moet registreren. Ik was blij om te horen dat er geen limiet stond op het aantal musea zoals in België.

Het museum was in de betonnen sluitstenen gebouwd en dat vond ik op zich al speciaal. Ik liet me meesleuren in de tragedie en leerde dat vooral noordelijk Zeeland en zuidelijk Zuid-Holland erg zware klappen kreeg in de winter van 1958. Meermaals werd ik stil van de stille getuigen. Wel stond ik verbaasd dat de voorwaarde om een noodwoning te krijgen het verplicht ophangen was van een cliché foto van het land van herkomst. Nu er is zijn ergere dingen om naar te kijken dan een Noors berglandschap.

Halverwege het museum was een klein theesalon gemaakt en ik maakte daarvan gebruik om mijn caffeïne peil wat te verhogen. Intussen bestudeerde ik de welkomsenveloppe die ik kreeg met mijn voorlopige kaart in. Ik schreef mijn naam op de kaart en las de brief. Daarin was sprake van 1 maand maar ook van 5 musea. Toen zag ik nog geen problemen.

Ik liep verder door het museum en op het eind was een confronterende tentoonstelling waarin 3 hypotheses worden voorgedragen waarin de gevolgen van de opwarming van de aarde in de toekomst worden gedemonstreerd. Het is een open deur… maar het is 5 voor 12.

Na mijn bezoek deed ik nog een wandeling langs de Oosterschelde maar vergiste mij van route (nochtans keek ik op mijn GPS) en tikte af op 8 km i.p.v. 2 die ik in gedachten had.

Ik reed naar Zierikzee en zocht mij een restaurantje. Bijna was ik binnen gelopen in de Mister Nilson maar dat leek me eerder een bar. Ik nam genoegen met een pizzeria. Terwijl ik wachtte tot de pizza was gebakken, registreerde ik met mijn smartphone mijn museumkaart. Echt handig was dat niet om te typen maar na een tiental minuten kreeg ik de verlossende e-mail van de stichting dat mijn kaart succesvol was geregistreerd.

Net dan kwam mijn pizza, ideale timing. Ik verorberde de schijf en pas nadien zag ik dat er in het sauzenbakje ook een pizzaroller was. Te laat! Ik betaalde mijn rekening en ging terug naar mijn auto.

Ik keek op mijn GPS kaart voor een slaapplaats en uiteindelijk leek dat wegje naar het museum de beste plaats. Ik parkeerde me op een parking langs de dijk. Naast het museum was een camping en Duitsers hadden dit plaatsje blijkbaar ook gevonden want ze hadden zichzelf geïnstalleerd op een tafel met hun getto-blaster en hun waterpijp. Echt storend was het niet, maar rustig werd ik er niet van. Gelukkig maakte de zonsondergang door de Zeelandbrug veel goed.

Ik keek nog een film in mijn auto en maakte toen mijn tent klaar. Iets voor middernacht was het al terug rustig, behalve enkele laagvliegers die af en toe voorbijraasden.